Wij bloggers kunnen heel wat leren van het dierenrijk. Eerder al vergeleek ik “de ideale blogger” met een vos. Maar de gemiddelde kameel bezit dus ook eigenschappen waar je als blogger wel wat mee kan. En trouwens, de natuurlijke habitat van de kameel heeft ook wat gelijkenissen met de wereld van (beginnende) bloggers.
Schip van de woestijn
Laten we maar eens met die omgeving beginnen. De woestijn is nu niet direct de fijnste plek om te leven. Het is er heet, maar vooral droog en onherbergzaam. Mensen vind je er dan ook nauwelijks en ook het aantal dieren dat er kan gedijen is eerder beperkt. Kamelen (en dromedarissen) zijn allicht de enige beesten van formaat op wie dat barre woestijnklimaat geen vat lijkt te hebben.
De weinige mensen die wel in de woestijn leven gebruiken de kameel als hét transportmiddel. Zowel voor henzelf als voor de lasten die zij te versjouwen hebben.
Daartoe zijn de kamelen meer dan behoorlijk uitgerust: eeltkussens die de hoeven beschermen tegen het hete zand, neusgaten die kunnen worden afgesloten in geval van zandstorm, een zeer efficiënte vochthuishouding – met een lijf dat pas begint te zweten als de lichaamstemperatuur boven 40°c uitkomt; nieren die het water opnieuw kunnen recupereren – en natuurlijk de bulten die fungeren als watertanks en vetreserve. Hij kan dus wel wat hebben.
Meestal beweegt de kameel traag en bedachtzaam doorheen het desolate landschap. Maar als het moet kan ‘ie een aardige tussensprint trekken. Topsnelheid: ongeveer 25 km/u.
In die lastige levensomstandigheden kweekt een beetje kameel snel wat doorzettingsvermogen. Een opportunistisch kantje is ‘m ook niet vreemd. Anders overleef je het gewoon niet. Hij is niet altijd even kieskeurig, bij momenten behoorlijk gulzig (zijn dorst lessen vergt makkelijk meer dan 100 liter; 60 liter per minuut). En eten? Nu ja, we zien wel wanneer het op ons pad komt en alles wat in de buurt komt van (groen) loof is goed genoeg.
Hoeveel kameel zit er in jou?
Zo vanop een afstandje bekeken lijken kamelen zich zowat overal op hun gemak te voelen. Of ze nu in groep opereren of er alleen voor staan, altijd hebben de dieren zoiets van: “Wie doet mij wat?”
Geef nou toe, de vergelijking tussen jou als succesblogger en de kameel is niet zo ver gezocht. Vooral in het begin van je blogavontuur ben je vaak alleen, zoekende in de woestijn (ook al omdat geen kat jouw blog nog weet te vinden).
Ook jij doet er goed aan wat geduld en uithoudingsvermogen aan te kweken. Wapen je om in alle rust en kalmte je eigen ding te doen. Maar intussen houd je natuurlijk wel je ogen open om hier of daar een graantje mee te pikken.
En ja, af en toe mag je eens gulzig je dorst naar erkenning laven (op social media en in je blogstatistieken, bijvoorbeeld), maar meestal zit er niks anders op dan in stilte voortwerken om je lezers van dienst te kunnen zijn.
Meer van dat?
Geef een reactie